โต๋-ศักดิ์สิทธิ์ เวชสุภาพร กับการเดินทางครั้งใหม่ ในซิงเกิ้ล “เขตห้ามหวง” สังกัด BEC-TERO MUSIC ไปดูความเปลี่ยนแปลงตั้งแต่สมัยเรียนด้านบริหาร ม.เอแบค จนกระทั่ง ณ ปัจจุบัน จากโต๋หนุ่มน้อยเด็กเนิร์ดสมัยเรียน ได้กลายเป็นศิลปินนักดนตรีที่ได้ทำในหลากหลายบทบาทที่ท้าทายมากยิ่งขึ้น
โต๋-ศักดิ์สิทธิ์ เวชสุภาพร
เรียนบริหารเพื่อมาจัดการทางดนตรี
ผมจบนานาชาติเอกมัย ก็ได้ทุนเรียนต่อที่เอแบค ผมเลือกคณะบริหารธุรกิจ ระหว่างประเทศ อินเตอร์ หลายคนถามว่าทำไมไม่เรียนดนตรี เพราะผมอยากให้ดนตรีเป็นแค่งานอดิเรกของเรา ไม่อยากให้เป็นเรื่องซีเรียสในชีวิต แล้วอีกอย่างคืออยากเรียนบริหารธุรกิจไว้เพื่อซัพพอร์ตความเป็นศิลปินของเรา พูดง่ายๆ ชีวิตมันมีหลายด้าน เราเป็นนักดนตรี แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต คุณต้องรู้จักบริหารชีวิตในหลายด้านด้วย
หนุ่มน้อยบริหารสุดเนิร์ด
ยอมรับเลยว่าตอนเรียนเป็นเด็กเนิร์ด เทอมแรกเข้ามาได้ 4.00 ตั้งใจมาก อยากทำให้ได้ดี แต่สิ่งที่หายไปก็คือ มุมกิจกรรมกับมุมเที่ยวกับเพื่อนน้อยมาก ตอนนั้นก็เริ่มเข้าวงการแล้ว แต่การเรียนบริหารกับความเป็นศิลปิน มันลิงก์กันนะ เอาทฤษฎีง่ายๆ ของวิชาบริหารเรื่อง SWOT Analysis มาใช้ คือคุณต้องประเมินจุดแข็งของคุณ จุดอ่อนที่สามารถพัฒนาได้ ต้องรู้โอกาสที่เราจะโตไปในทางไหน สุดท้ายข้อควรระวังมีอะไรบ้าง ซึ่งมันใช้ในเรื่องการทำเพลงก็ได้ ทำให้เราอยู่ตรงกลางระหว่างศิลปะกับบริหาร บาลานซ์ตัวเองได้ทั้งสองฝั่ง
จากบทบาทเดียว เปลี่ยนมาเป็นโต๋ในหลายบทบาทที่ท้าทาย
จบใหม่ๆ ความรู้เยอะ มหา’ลัยสอนทฤษฏีเป็นอาวุธให้คุณพร้อมออกไปรบในสนามจริง แต่พอคุณออกรบในสนามชีวิตจริง มันไม่เหมือนในสนามซ้อม สุดท้ายก็ต้องอาศัยประสบการณ์ที่จะสอนให้คุณเติบโตแข็งแกร่งขึ้น อย่างเรื่องงานเพลง ใครที่ติดตามผมจะรู้ว่าผมมียุคสมัยตั้งแต่ผมทรงนี้ๆ จากเล่นเปียโนเบาๆ ไปจนหนัก จนไม่เล่นเปียโน มาเดินร้อง มีเต้น จนทุกวันนี้เห็นผมเล่นละครด้วย เป็นคอมเมนเตเตอร์ด้วย พูดคุยเก่งขึ้น เริ่มต้นจากก้าวแรกที่คุณต้องกล้าออกมาจากเซฟตี้โซน เราต้องกล้าท้าทายตัวเอง เริ่มก้าวออกมาก่อน แล้วมาลอง คุณจะอ่อ เราทำอย่างนี้ก็ได้นี่นา ผมรู้สึกเหมือนผมกลับมาเป็นศิลปินหน้าใหม่อีกครั้ง พูดไปก็คนอาจจะคิดอะไรขนาดนั้น แต่จริงๆ คือเหมือนเราได้กลับมาเป็นศิลปินคนใหม่ที่ได้ลองทำมาหมดทุกอย่างแล้ว
ติดตามคอลัมน์อื่นๆ ได้ที่นิตรสาร Campus Star No.74