“ดิว” สาวมัธยมตัวร้ายในซีรีส์ฮอร์โมนวัยว้าวุ่นสู่นักแสดงมากบทบาทช่อง GMM25 ในซีรีส์หลายเรื่อง ก้อย-อรัชพร โภคินภากร สาวร่างเล็ก พลังการแสดงเหลือล้น ค้นพบสิ่งที่ใช่จากคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ มาดู 5 เรื่องของก้อยจากวัยมัธยมที่พลิกผันให้กลายมาเป็นเด็กสายนิเทศฯ สุดทางจนถึงทุกวันนี้
5 เรื่องพลิกผันที่ต้องไปให้สุดทาง
ก้อย-อรัชพร
Link : seeme.me/ch/campusstar/qQDR8M
คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ รุ่น 48
จุดเปลี่ยนชีวิตเมื่อสอบไม่ติดแพทย์
ตอน ม.ปลายเรียนสายวิทย์แพทย์เลย ตอนนั้นที่บ้านอยากให้เป็นหมอ คุณแม่มองว่าหมอเป็นอาชีพที่มั่นคง มีหน้ามีตา เป็นค่านิยมประเทศระดับหนึ่ง เราก็เรียนให้แม่ ไม่ได้คิดอะไรเยอะ จนมาถึงตอนที่สอบกสพทไม่ติด พอไม่ติดเท่านั้นแหละ มันเป็นจุดเปลี่ยนชีวิต ตั้งคำถามกับตัวเอง จริงๆ แล้วเราอยากเรียนอะไร ก็เลยรู้ว่าตัวเองชอบทำกิจกรรมมาตั้งแต่มัธยมต้น เลยลองเลือกนิเทศฯ ดู
เกรดต่ำเกือบติดโปรเป็นครั้งแรก
วันแรกที่รับน้อง คนก็แบบกรี๊ดกร๊าดกันตลอดเวลา ในใจก็คิดว่าที่นี่แหละที่ของเรา มันสนุกจัง ได้เจอสังคมใหม่ที่ต่างกับในโรงเรียนสายวิทย์ที่มีแต่การแข่งขันการเรียนกันสูง แล้วพอเราเข้าไปเจอกิจกรรมก็ใช่เลย ที่นี่แหละที่ๆ เราไม่เรียน (หัวเราะ) แล้วก็ไม่ค่อยเรียนในปีแรก จนเกรดตกไปสองต้นๆ อีกนิดจะติดโปร ชีวิตไม่เคยลงไปขั้นนั้น ก็ตกใจอ่าวทำไง ต้องมาปรับตัวใหม่ จนเกรดดีขึ้น
ไม่ทำอะไรสุดทาง ไม่ใช่เด็กนิเทศฯ
นิเทศฯ สอนให้เราทำอะไรสักอย่างให้สุดทาง ให้รู้ลึกไปเลย เต้นให้เต็มที่ สนุกให้เต็มที่ เรียนให้เต็มที่ พอออกมาทำงานมันก็เหมือนถูกเซฟจากตอนเรียนที่เหนื่อยมาก มาทำงานมันก็รู้สึกดีเหมือนเป็นแต้มต่อ แล้วพอจบมาเราก็ได้เล่นโอเนกาทีฟในบท “ชมพู่” พอดี เหมือนเป็นโอกาสดีที่จะไปสุดกับมัน
Suffer สุดๆ ครั้งแรกที่เล่นละครเวที
เราหลงรักในการแสดงตั้งแต่ตอนเรียน เล่นละครเวทีครั้งแรก เรา Suffer มาก เพราะก้อยเป็นคนคาดหวังตัวเองสูง แต่การเล่นละครมันคือการใช้ชีวิต ถ้าเราไปคาดหวังกับชีวิตมากๆ คนดูเขาจะรู้สึกว่าเค้นอะไรขนาดนั้น เราเลยรู้สึกว่าการแสดงมันเปลี่ยนนิสัยก้อยบางอย่าง ที่มองว่ามันไม่ดีสำหรับตัวเอง แล้วสิ่งนี้มันช่วยเปลี่ยนตรงนี้ได้
ท้าทายบทบาทใหม่ การเป็นคนเขียนบท
ตอนนี้ก็ได้มีโอกาสลองเขียนบทด้วย ยากมากเหมือนกัน แต่ทุกอาชีพก็ต้องอาศัยการฝึกฝน มุมมองชีวิตตอนนี้คือทำอะไรก็ได้ให้มีความสุข ตอนจบใหม่ๆ เคยกลัวนะว่าชีวิตไม่มั่นคงเหลือเกิน วางแผนชีวิตเยอะ อีกสิบปีจะทำอย่างนี้ๆ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่มีอะไรที่เราวางได้ตลอด เลยรู้สึกวันต่อวัน ในหนึ่งวันให้เวิร์กและแฮปปี้ที่สุดก็น่าจะพอแล้ว